خونه

هیچ جا خونه خود آدم نمیشه.
این حرفو برای اولین بار وقتی درست و حسابی درک کردم که برای خودم خونه دانشجویی گرفته بودم یعنی مثلا مستقل شده بودم.اون موقع احساس خیلی خوبی داشتم واقعا حس می کردم بزرگ شدم..خوب حس خوبی بود ولی خونه خودم نبود چون اولا خرجشو خودم نمیدادم دوما خانواده حقیقی توش نداشتم( هرچند خانوادهای که با دوستام تشکیل داده بودیم بهتر از خیلی خانواده های حقیقیه که هر از گاهی دور برمون میبینیم.) و از همه مهم ترمالک اون خونه نبودم.
بعد دانشگاه بلافاصله ازدواج کردم ولی به خاطر یه سری مسائل یه مدتی تو خونه بابام ساکن شدیم اونجا هم خیلی خوب بود پر بود از خاطره های جورواجور ولی بازم علیرغم اینکه زن و زندگی داشتم خونه خودم نبود.بعد یه مدتی یه خونه نزدیک همون خونه بابا اینا کرایه کردم و رفتیم اونجا مستقر شدیم.خونه خیلی بزرگ و خوبی بود خیلی هم برای ما بابرکت بود ولی با اینکه هم توش خانواده داشتم هم خرجشو خودم میدادم ولی مالکش نبودم.
خلاصه دنیا چرخید و چرخید تا خدادوباره مث همیشه مارو نگاه کرد و قسمتمون شد یه خونه 50 متری نقلی تو همون کوچه بخریم.با اینکه همش قرض و قوله و به شیکی خونه بابام نیست و به اندازه خونه دانشجوییمم توش تفریح نمیکنم و به اندازه خون مستاجریم هم بزرگ نیست اما هرچی هست خونه خودمه.خدایا شکرت واقعا شکرت.
هیچ جا خونه خود آدم نمیشه.
..........................................................................
در حاشیه:
دلم خیلی می سوزه واسه آدمایی که تا آخر عمر مجبورن تو خونه مردم زندگی کنن نه خونه خودشون.دلم خیلی میسوزه واسه اونایی که کلی یه قرون دوزار کرده بودن و برای خودشون حساب و کتاب چیده بودن که بتونن یه سقفی بالا سر زن و بچشون ردیف کنن که یهو زمین و زمون ریخت به هم و یه متر آپارتمان ب یقابلیت قیمتش از بهشت برین هم گرون تر شد و دست کوتاه اونا موند وخرمای بر نخیل.دلم میخواد همه زیر سقف خودشون باشن توی خونه خودشون.
خدایا از جای حقش برسون.